In 1974  worden plannen gemaakt voor de bouw van een club-kleedaccommodatie. De club laat daarvoor offertes maken. Die komen uit op 450.000 tot 500.000 gulden.

Dat is te veel dus start de vereniging met schrappen in de bouwplannen. Het prijskaartje komt dan uit op 395.000 gulden.

Dat bedrag wordt als volgt gedekt: subsidie gemeente 100.000, subsidie provincie 10.000, lening Waterschapsbank 100.000, lening KNVB 10.000, zelfwerkzaamheid Tonegido 35.000, leningen vereniging 25.000, eigen geld vereniging 35.000, acties bij bedrijfsleven 15.000. Rest een gat van 63.000 gulden.

Later komen daar bij Nederlandse sportfederatie (15.000 gulden) en een aanvullend krediet van de gemeente (45.000 gulden).

Er komt ook een recht van opstal bij voor een periode van  tien jaar met een jaarlijkse betaling van tien gulden aan de gemeente.

In oktober 1976 schrijft het bestuur van de VSV Tonegido een boze brief aan B&W. De gemeente wil het asfaltpad dat is aangelegd naar het clubgebouw niet betalen; toegezegde paaltjes langs de toegangsweg zijn er niet; de kuil van het fundament van de oude clubtent is niet steeds niet opgevuld en ingezaaid; kritiek op de onkruidstrook achter het clubgebouw accepteert Tonegido niet want die strook lag er al voor de bouw van de nieuwe clubtent.

Het bestuur hekelt de houding van de gemeentelijke dienst cultuur en recreatie, de toon die B&W zelf aanslaan, de onjuiste veronderstellingen bij de gemeente en het feit dat B&W niet meer willen overleggen c.q. afspraken willen maken met Tonegido. ‘ongepast’ en ‘onaanvaardbaar’, aldus het bestuur.