In februari 2002 plaats het voetbalblad Hakkie-Tikkie een interview met Harry de Haas. Hij zegt nog nooit zo’n hecht collectief te hebben meegemaakt als het huidige Tonegido. Het is een vriendenploeg waarbij de spelers bij elkaar over de vloer komen en na trainingen en wedstrijden in de kantine blijven hangen. Er is veel concurrentie maar spelers die er naast komen te staan gooien niet de kont tegen de krib. De onderlinge verhoudingen zijn perfect, volgens Harry. In het voorgaande seizoen liep het door gebrek aan zelfvertrouwen stroef. Dit seizoen was het vanaf de eerste wedstrijd een eenheid. Harry schrijft dat toe aan het feit dat de meeste spelers al 5 tot 6 seizoen samen spelen, één blik volstaat, men kent elkaars sterke en zwakke punten en de organisatie is goed. Harry roemt trainer Wim van Laar die volgens hem top presteert. Harry waardeert de menselijke kwaliteiten van de trainer die altijd zegt waar het op staat, die als het moet boven de groep staat maar in da kantine gewoon één van de velen is. Harry stelt dat Tonegido voor de titel moet gaan want dat zit er volgens hem in.

In juni 2002 geeft Harry een afscheidsinterview in de Haagse Courant. Tegenover de verslaggever toont hij het kampioensshirt uit 1993-1994. Dat heeft hij ‘gepikt’. Tonegido ‘dat was het gewoon altijd’, volgens Harry. Hij was één seizoen weg, naar ADO onder leiding van Martin Jol. Al tijdens het seizoen in Den Haag besloot hij terug te keren naar Voorburg. Bij ADO was geen sfeer. Hij begon bij ODB waar zijn vader speelde. In de jeugd kwam hij ook uit voor ADO en LenS voordat hij weer bij ODB terugkeerde. Wim Thoms haalde hem over naar Tonegido te komen. Na meer dan 300 duels voor Tonegido vertrekt Harry naar Neptunus in Rotterdam. Hij zegt met pijn in het hart weg te gaan. Het meeste zal hij de spelersgroep missen. ‘De kliek’, zoals Harry het noemt.

In het verhaal komt hij ook terug op zijn stage in 1996 bij de Engelse profclub Northhampton Town, second division. Hij zou een paar weken gaan maar was na vier dagen terug in Voorburg. Waarom? Volgens Harry moesten ze alleen maar heuvels op en af rennen, en zich afbeulen in een krachthonk. Wie niet opschoot werd verrot gescholden. Harry was gestopt met roken maar na 1 dag kwam hij terug op dat besluit. Bij zijn eerste peuk in het Engelse hotel ging het alarm af. Harry zat in een rookvrije kamer. Na nog een dag belde Harry degene die zijn stage had geregeld met de mededeling dat er een retourticket Nederland gekocht moest worden.

(archief Wim van Laar)