Charles Corver (16 januari 1936), de voormalige internationaal fluitende scheidsrechter, was lid van VSV Tonegido. In diverse kranteninterviews over de jaren heeft hij daar kond van gedaan.

Corver speelde in Tonegido 1. Hij was aanvoerder. Zijn positie was stopperspil. In 1962, 26 jaar oud, moest hij stoppen vanwege een kapotte meniscus. Als lid van de jeugdcommissie werd hij kort daarna benaderd om een wedstrijd te fluiten toen de échte scheids niet op kwam dagen. Dat bracht hem tot het scheidsrechterschap, het betaalde voetbal en uiteindelijk tot het fluiten van 22 interlands.

In 1975 verklaarde hij er geen moeite mee te hebben in wedstrijden door het publiek uitgescholden te worden voor hondenlul. Volgens hem was het slechts een uiting van agressie. Als hij die niet zou horen zou hij gaan denken dat hij een thuisfluiter was.

De 225 gulden bruto die scheidsrechters toen van de KNVB kregen was volgens Corver veel te weinig gezien het trainen, reizen en alle andere dingen die een scheidsrechter zich voor dat vak moest ontzeggen.

Corver noemde het leiding geven (hij was zelf verkoopleider frisdranken bij Heineken, red.), het bewegen en betrokken blijven bij topsport zijn drie motieven voor het fluiten. Daarbij trainde hij twee keer per week op de Tonegido-velden om in conditie te blijven. Na zijn loopbaan als scheidsrechter gaat Corver in een veteranenteam van de VSV Tonegido spelen. Dat doet tot medio 1993.

Corver is ook politiek actief. Eerst als gemeenteraadslid voor de onafhankelijken in Voorburg, later voor de VVD in Leidschendam. Hij is ook korte tijd wethouder.

Zijn zoon Jeroen krijgt als speler van VSV Tonegido in augustus 1994 landelijke bekendheid toen hij in het bekerduel tegen de profs van ADO bij een stand van 0 – 3 voor die profs uit het veld gestuurd werd. En dat een minuut voor tijd.