In het seizoen 2003 – 2004 startte de KNVB met dopingcontroles in het amateurvoetbal. De VSV Tonegido waarschuwt spelers meteen dat degene die betrapt wordt op dopinggebruik meteen kan vertrekken.
Op 26 oktober speelde de VSV Tonegido thuis tegen SVVSMC. Het was de zesde wedstrijd van het seizoen. Meer dan een uur voor het duel meldde zich de dopingofficial van de bond zich in de bestuurskamer. Door middel van loting zou één speler uit beide teams worden bepaald doe na afloop van de wedstrijd een plasje moest inleveren.
Het nieuws verspreidde zich snel. Wesley van der Veen, back bij de thuisploeg, wist niet hoe snel hij moest ‘regelen’ om van het wedstrijdformulier te komen. Het lukte nog om zijn naam van het formulier te krijgen en reserve Jason Schelfhout in te voegen. Diens positie onder de reserves werd ingenomen door Jeffrey Rutten.
Tot zo ver ging het goed. De loting wees Mario Mansveld aan als degene die zich van de VSV Tonegido na het laatste fluitsignaal moest melden bij de dopingcontroleur. Mario deed dat keurig, vergezeld door Melbi Raboen, elftalbegeleider.
Uit de stukken blijkt naderhand dat het urinemonster door DoCoNed, verantwoordelijk voor dopingcontroles in Nederland, naar een laboratorium in het Belgische Gent is gegaan. Daar vindt men benzoylecgonine is de urine, een metaboliet van cocaïne.
Dat deelt DoCoNed de KNVB op 26 november 2003 mee. Cocaïne staat op de lijst van verboden stoffen die ook de KNVB gebruikt. Het is ‘doping’. Op 28 november wordt Mario Mansveld de vraag voorgelegd of hij een contra-expertise – een zogenoemd B-monster – wil.
Navraag leert dat die ook in Gent zal gaan plaatsvinden op 22 of 23 december en wel om 08.00 uur ‘s ochtends. Meer dan een blik werpen op het laboratorium houdt het niet in. Mario ziet er van af.
Op 29 januari 2004 krijgt Mario te horen dat hij vanaf de volgende dag voor onbepaalde tijd geschorst is afwachting van het vonnis dat in een tegen hem aangespannen tuchtzaak zal vallen.
Mario’s verweer is helder. Hij heeft geen cocaïne gebruikt. Wel is hij op vrijdagavond 24 oktober met vrienden gaan stappen in Amsterdam. Kort na middernacht voelde hij zich slecht. Hij werd naar huis gebracht. De hele zaterdag voelde hij zich rot. Mario nam koortswerende middelen. Zondag was hij weer zodanig opgeknapt dat hij zich meldde voor de wedstrijd tegen SVVSMC.
Mario heeft geen andere verklaring dan dat ‘iemand’ in Amsterdam iets in zijn drankje moet hebben gedaan op een moment dat hij daar geen zicht op had. Zelf gebruikt hij helemaal geen drugs. Heeft dat ook nooit gedaan.
Op 10 februari 2004 geeft de VSV Tonegido een persbericht uit nadat het dopingverhaal in de media is gekomen. Daarin wordt erop gewezen dat iemand pas schuldig is nadat schuld is bewezen. De club zegt betrokkene te steunen. Diens naam wordt niet vrijgegeven. Het bestuur betreurt de zaak in hoge mate omdat die ten onrechte een smet werpt op de vereniging en de sportiviteit die wordt nagestreefd.
De verdediging van Mario wordt in eerste instantie gevoerd door Carel Goseling, secretaris van de VSV Tonegido. Later wordt mr. Eric Vilé ingeschakeld.
Op 10 maart 2004 vindt achter gesloten deuren bij de KNVB in Zeist de zitting van de tuchtcommissie plaats. Het verweer van mr. Vilé maakt duidelijk dat er van alles mis was met de dopingcontrole.
Al bij de VSV Tonegido ging het fout met flesjes urine. Er zat te weinig in de flesjes, er was een aanvulling uit een beker, de official hield onvoldoende toezicht. In de stukken is sprake van twee dan wel drie flesjes, en ook de hoeveelheden urine zijn steeds anders. In Gent bleek dat het B-monster niet gebruikt kon worden omdat er geen urine in het flesje aanwezig was.
Mr. Vilé stelt dat deze procedurefouten moeten leiden tot vrijspraak. Bovendien geeft hij aan, daarbij geholpen door opgeroepen deskundigen van DoCoNed, dat cocaïne als ‘doping’ in het voetbal geen zin heeft. Het werkt hoogstens een half uur prestatie verhogend. Daarna eerder verlammend. Bovendien zat er tussen het mogelijke gebruik en de wedstrijd zo’n 38 uur.
De zaak eindigt in een nederlaag voor de KNVB. Mario Mansveld krijgt geen straf. De voorlopige schorsing wordt meteen opgeheven. Die heeft Mario inmiddels zes duels in de hoofdklasse A gekost. En dus ook inkomsten. Een schadevergoeding zijdens de KNVB zit er echter niet in. De zaak wordt gesloten. (illustratie Drugsinfo.nl)
