Ter gelegenheid van het 60-jarig bestaan geeft Tonegido niet alleen een apart boekwerk uit, er is ook een reünie (12 mei 1984, clubgebouw Rodelaan) waarvoor een aparte brochure wordt uitgebracht met portretten van Jan (J.P.) Jaspers, Kees (J.C.) Philipsen, Jan de Roos, Joop van Thuijl, Cock Kavelaars-Van Beek, Koen (J.H.) Gilhuys en Joop Bentvelzen.

Jan Jaspers vertelt over het feit dat hij op de fiets bij mensen thuis de contributie contant ging halen. Zijn mooiste herinnering: de promotie naar de derde klasse in seizoen 1936/1937. Een strijd tussen Tonegido, LDWS en SEP. Nadat Tonegido en LWDS beiden twee maal van SEP hadden gewonnen volgde een beslissingswedstrijd. Die eindigde 2-2. Dus opnieuw. En weer was de eindstand 2-2. Dit maal 2×15 minuten verlenging. In de laatste minuut van die verlenging scoorde Theo Essers de 3-2.

Kees Philipsen roemt het feit dat Tonegido een vereniging van vrienden is. Op alle werkdagen waren er leden bezig met timmeren, verven, bouwen. ‘Iedereen hielp mee ook al kon je amper een hamer of een kwast vasthouden’.

Jan de Roos vertelt over de dagen dat spelers op de fiets op weg naar een uitwedstrijd in het Westland dorst kregen en dus onderweg de nodige cafe’s aandeden. Verder rept hij over het opknappen van het veld; graszoden leggen en natmaken in de hoop dat het gras zou aanslaan. ‘Wat Tonegido voor mij betekent? Soms zenuwen, soms ruzie maar vooral veel vermaak en ontspanning en vele trouwe vrienden’.

Mevrouw Cock was het eerste vrouwelijke bestuurslid in de voetballerij. De KNVB moest speciaal dispensatie geven voor haar lidmaatschap van Tonegido. Later werd ze bondsridder van de KNVB en van de Haagse voetbalbond.

Joop Bentvelzen weet zich te herinneren dat er bij elke training losse palen in de grond geslagen werden waar spirituslampen aan hingen. Die werden aangestoken en zorgden voor de verlichting. Later kwamen er vier houten telefoonpalen met elektrische lampen. Die stonden lands de Rodelaan. Vervolgens kwamen er stalen lichtmasten. Die werden langs het Veurselaantje geplaatst, aan de kopse zijde van velden 2 en 3.

In het boekwerk voor het 60-jarig bestaat schrijft voorzitter Wim Meijer dat de opening van de nieuwe clubtent in 1975 – door Tonegido’ers aangeduid als ‘de tent’, door buitenstaanders geroemd als ‘een juweel’ – voor hem het hoogtepunt in het bestaan van de club was. Hij roemt de zelfwerkzaamheid binnen de vereniging en vraagt zich af er in de toekomst wel genoeg kader zal zijn om de club in stand te houden. Tonegido heeft op dat moment 15 seniorenteams en 16 jeugdelftallen.

Het ‘laatste’ kampioensteam 1978-1979:

Staand van links: J. Bentvelzen (leider), A. van Poeteren, R. Kolf, T. Bekkering, B. van Elleswijk, J. Koole, K.J. Klein, W.C. Thoms (grensrechter), H. Pilgrim (verzorger), J. de Jong (trainer).

Zittend van links: B. van Hijkoop, J. Mulders, A. Eerhard, E. Schouten, O. Borst, R. van Elleswijk, T. Beeren, L. de Caluwé, H. Edelman.