De VSV Tonegido had eigenlijk altijd een geldgebrek vanaf het moment dat besloten was met de selectie naar het hoogste te gaan streven.

Begin jaren negentig werden de (zwarte) middelen voor de selectie grotendeels opgebracht door de illegale voetbaltoto, de speelautomatenbranche en de eigen kantine.

Eenmaal in de hoofdklasse werden de illegale voetbaltoto en de speelautomatenbranche vervangen door sponsoren, businessclubs en boekhoudkundige trucs. De kantine bleef een geldbron aangevuld met entreegelden en kledingkassen.

In een volgende fase werden de kosten van spelers en trainers grotendeels overgeheveld naar een aparte stichting, de STTV.

Begroten was altijd moeilijk. Rond de eeuwwisseling schommelden de voorspelde tekorten dan wel overschotten tussen – en + 50.000 euro. En die weegschaal veranderde gedurende een lopend seizoen meerdere malen. Dat bleef eigenlijk zo tot het einde van de vereniging.

Echt hard bezuinigen met blijvend effect gebeurde eigenlijk niet. Het was meer pappen en nathouden. Hopen dat het allemaal wel weer mee zou vallen aan het einde van het seizoen. Dat er ergens wel weer geld vandaan zou komen. En dat bleek veelal ook het geval.

Zo leverde het kritisch bezien van contracten met derden beginjaren 21ste eeuw zo’n 10.000 euro op. Het inschakelen van een incassobureau bij het innen van achterstallige contributies en betalingen voor reclameborden, zo’n 20.000 euro. Of er was een bestuurslid, CEM Goseling, die een lening verstrekte van 50.000 euro. En wat te denken van de komst van Haagsche Bluf als nieuwe hoofdsponsor voor 5 jaar tegen 35.000 euro per seizoen.

Na de overstap van Rodelaan naar sportpark ’t Loo ging het uitgeven, ondanks verlies van de jeugd- en zaterdagafdeling, gewoon op de oude voet door. Duizenden euro’s voor trainingskampen, de salarisadministratie, computersoftware, een webdomein/hosting, wedstrijdkleding, trainingspakken, jassen, medische spullen, een trip van de selectie naar Barcelona, tussentijdse betalingen aan spelers, premies voor trainers.

‘Vergeten’ werd dat er honderden leden minder waren die contributie betaalden. Dat de kantineomzet ging via Stichting ’t Loo en men daar dus geen grip meer op had (sterker nog: er kwamen rekeningen voor ‘gratis’ consumpties van wel 1000 euro per maand). Ondertussen gingen betalingen aan spelers en trainers door. Waarbij er altijd  verwarring was tussen bruto en netto en bij de belastingvrije vrijwilligersvergoeding over het hoofd werd gezien dat het daarbij ging om een jaarbedrag en geen maanduitgave.

Auto-leasecontracten kostten niet alleen 242 euro per maand, per auto; de spelers die erin reden veroorzaakten er ook schades aan en liepen door hun rijgedrag talrijke bekeuringen op. Kassa Tonegido.

Er werd, tot op het laatst, gewerkt met puntengeld bij de selectie. Daarnaast hadden een aantal spelers een ‘vrijwilligersvergoeding’. Die vergoeding hadden op papier ook andere verenigingsleden. Dat geld werd via een omweg echter besteed aan ‘reis- en onkostenvergoedingen’ voor spelers. Totaal budget selectie: 35.000 euro.

Medio 2006 stond er op de girorekening van de VSV Tonegido 125.592 euro, mede door de gemeentelijke betaling voor Tonegido-eigendommen aan de Rodelaan. Op de Rabobank-rekening 25.000 euro. In de Stichting ’t Loo had de VSV Tonegido een lening van 219.500 euro zitten. Daarnaast was er nog de STTV waar tienduizenden euro’s in zaten.

Hoe anders het beeld aan het einde van de rit, medio 2010. Op de giro nog een kleine 200 euro. Bij de Rabobank 19.980 euro in het rood. Stichting ’t Loo boekte alleen maar verlies. Van de lening was nog 86.500 euro over. En de STTV stond zo’n 75.000 euro in de min.