Ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan in 1949 gaf Tonegido een Jubileum-Uitgaaf van het Tonegido-Nieuws uit. Datum 1 februari 1949. De club wordt overigens aangeduid als V.V.V. Tonegido.

Na een voorwoord van burgemeester Noteboom volgt een foto van het eerste team zoals dat in dat seizoen speelt ‘afgestaan door Het Vrije Volk’ staat erbij (destijds een nationaal dagblad, red.).

Onder de kop ‘Feestklanken’ staat een stuk waaruit blijkt dat de vereniging iedereen op aarde wil laten meeleven met het 25-jarig jubileum.

Als eerste hoogtepunt wordt 31 januari genoemd, café Sport, Oosteinde 135, dat als ‘het gezellige kroegje van Oom Arie wordt aangeduid. Hier wordt al vele jaren nageboomd over de verrichtingen van ‘onzer zwart-witten’. De familie-Vermeer is eigenaar van de kroeg.

Op zaterdag 5 februari is er in  Café-restaurant Canterbury, Parkweg 2 Voorburg, tussen 15.00 en 17.00 uur een receptie. Aansluitend is er die avond in een bovenzaal van restaurant Kuys-Witsenburg in Rijswijk een cabaret- en dansavond.

Op woensdag 9 februari worden de Tonegido’ers verwacht in het Forumtheater, Herenstraat Voorburg, waar onder leiding van radioster Willy Vervoort de revue Cheerio Holland wordt opgevoerd. Op zaterdag 12 februari wordt er voor aspiranten in het Forumtheater een film getoond met de nodige attracties daar om heen.

‘Van uw voorzitter’ is de volgende bijdrage. De heer C.J. van der Spek vertelt over zijn eigen activiteiten. Het epistel wordt gevolgd door een bijdrage van de voorzitter van de Haagse afdeling van de KNVB, mr. E. van Bisselick, die de club feliciteert met het jubileum.

In ‘Mijmeringen’ doet J.P. Jaspers (penningmeester) verslag over de eerste 25 jaar. Hoe het eerste seizoen alleen werd verloren van Rademaker; in het tweede seizoen alleen van Postwissel. Over het seizoen 1927-1928 toen het eerste naar de 4e klasse KNVB ging met de volgende spelers: H. Kleijweg, M. Driel, G.van Tuijl, H. Otten, K. Otten, W. Gramsma, J. Thoms, W. Havenaar, G. Rosbergen, C. van Driel, A. Ales.

Een kleine tien jaar later, seizoen 1936-1937 werd de 3e klasse KNVB bereikt. Dat gebeurde met: P. Brouwer, P. Hilgersom, F. Dalvaen, A. Cabooter, A. Schöder, W. vd Griend, C. Kragt, C. van Harten, Th. Essers, W. Thoms, L. Cornelissen.

In het seizoen 1945-1946 had Tonegido geen kleedruimte. Die was door de Duitse bezetter gesloopt. Maar men kreeg de beschikking over een schuur achter de boerderij van Barnhoorn. Veel plezier had de club daar niet van, aldus de schrijver. Straatjeugd stichtte er brand waardoor de schuur ten prooi viel aan de vlammen. Pas in december 1947 kreeg de club door toedoen van de gemeente een eigen kleedgelegenheid aan de Roodelaan. In de tussenliggende periode had Tonegido gebruik gemaakt van kleedruimte die de VV Wilhelmus beschikbaar stelde en van een ruimte bij wasserij Van Kan.

Onder de kop ‘De toekomst aan de jeugd’ leverde sportjournalist Aad van Emmenes ook een bijdrage aan de jubileumuitgave. Daarin waarschuwde hij niet de fout te maken stil te blijven zitten en zich te richten op de huidige spelerskern. De jeugd zal het in de naaste toekomst moeten doen, zeker nu het dieptepunt dat na de oorlog in het hele Nederlandse voetbal zichtbaar was, voorbij is. ‘En hopelijk in de tweede klasse’, aldus Van Emmenes.

In Overpijnzingen bij het 25 jarig jubileum laat F. Feldmeijer zijn licht schijnen over het wel en wee van de vereniging. De keer dat hij in zijn zondagse pak in de sloot belandde naast het veld aan de Prinses Mariannelaan in een poging om de bal voor de zoveelste maal uit het water te halen. De herinnering aan de doornenheg daar die ervoor zorgde dat menig bal langzaam leeg liep. De kleedtent die bestond uit een bouwvallige wagenschuur met aarden vloer. Bij elke nieuwe overwinning was in Voorburg alles koek en ei, aldus Feldmeijer. In eigen beheer werd een clubgebouw met kantine gebouwd. Er was ook  aandacht voor amusement buiten het voetbal. In een bovenzaal van het Stations koffiehuis werden in eigen beheer feestavonden georganiseerd. Daarnaast waren en clubavonden in de Sociëteitszaal en prijsbiljarten bij/op Vlotbrug.

Feldmeijer beschrijft de bekerstrijd in het seizoen 1925-1926 toen men als 2e klasser Haagse voetbalbond moest aantreden tegen LONGA in Tilburg. De thuisploeg had international Leo Gehring in de gelederen. Tonegido  kende volgens Feldmeijer echter een beproefd systeem: ‘van de eerste tot de laatste seconde het uiterste geven en je medespelers zo veel mogelijk bijstaan’. Desondanks verloor Tonegido tegen de latere bekerwinnaar met 2-0.

De schrijver roert de verhuizing naar de Roodelaan aan nadat de gemeente daar een weiland had aangekocht om het in te richten als sportpark. Feldmeijer stelt verder dat Tonegido meerdere perioden van depressie kende waarbij het voortbestaan werd bedreigd.

De laatste bijdrage is van G. van Tuijl. Hij roemt de Tonegido-familie met de nadruk op familie. En de daaraan verbonden trouw aan de vereniging. Het eerste elftal is in het seizoen 1948-1949 allemaal eigen kweek. Hij denkt met weemoed terug aan het veldje aan de Prinses Mariannelaan (achter boerderij ‘De Zweetdruppel’)  waar menig tegenstander werd afgeslacht. De verhuizing naar de Roodelaan (door oude Voorburgers ‘Het Hol’ genoemd) komt aan de orde. De plek waar de spelers aan een groter veld moesten wennen. En aan een kleed- en wasruimte want die waren er aan de Prinses Mariannelaan niet. ‘Daar wasten wij ons bijna nooit’ verklaart Feldmeijer. De bezoekende clubs werden verwezen naar de boerderij of de sloot!

Feldmeijer besluit met een typische Tonegido-trek: de wispelturigheid.

In het jubileumnummer staat ook een gedicht op de woorden Tonegido Jubileert:

Tot ons aller groot genoegen

Op het vijfde lustrumfeest,

Na hard werken en veel zwoegen

Eén van zin en één van geest.

Gij die nu vol trots kunt zeggen:

Ik heb ook mijn best gedaan

Door de vriendenband te leggen

Om een prettig clubbestaan.

Jaar na jaar hebt gij gestreden,

Uwe moeite is beloond.

Blijft nu voortgaan waarde leden

In de trant door u getoond.

Laat eenieder alles geven

Elk zijn beste kracht gewijd!

En dan zullen wij beleven

Roemrijk, eervol en verheven

Tonegido’s beste tijd.