De afgelopen twee weken liep de tentoonstelling over de VSV Tonegido. Gistermiddag 17.00 uur sloot de deur. Er zijn zo’n 250 bezoekers geweest. Die wil ik allemaal van harte danken voor de mooie woorden, de bedankjes, de kadoos. Af en toe leek het net een reünie. Tachtigplussers die ondanks lichamelijke beperkingen de trap op gingen om boven de ene na de andere foto te bekijken, te becommentariëren, hun eigen herinneringen boven halend. De uren dat ze er zaten; de onderlinge discussies. Tientallen namen uit het Tonegido-verleden vulden de ruimten. Maar ook de oud-selectiespelers die er rond liepen, de mensen uit de recreatieteams, jeugdspelers van toen, trainers, bestuursleden. Belangstellenden vanuit Forum Sport, RKAVV, Wilhelmus. Toeschouwers uit de gouden jaren; mensen die nu op de plek wonen waar ooit de VSV Tonegido speelde. Een gymleraar die warme herinneringen aan het complex had. Te veel om op te noemen eigenlijk. Maar wie er ook kwam, de conclusie was steeds dezelfde: het is dood- en doodzonde dat de vereniging niet meer bestaat.