Voorafgaand een de kampioenswedstrijd 1e klasse B en de promotie naar de hoofdklasse verschenen er in de kranten de nodige artikelen. John Koole was daarbij een dankbaar onderwerp.
Journalist Erik Winkster omschreef John als ‘een niet weg te denken pion’ in het eerste elftal van Tonegido. Hij beschrijft dat de 32-jarige speler speelt met stekende pijnen veroorzaakt door spit, opgelopen in de bouw.
John werd als 7-jarig jongetje lid van Tonegido. Hij is de enige speler die alle promoties vanaf de vierde klasse tot de hoofdklasse heeft meegemaakt. Toch wordt hij door de buitenwacht veelal over het hoofd gezien, stelt Winkster.
Koole: ,,De man van de beslissende pass of de topscorer vallen nu eenmaal meer op en krijgen de meeste waardering en publiciteit. Daar heb ik geen problemen mee. Dat is niet alleen bij Tonegido het geval. Ik weet van mezelf dat ik geen technisch wonder ben. Ik kan een man uitschakelen en hoe meer naam en faam zo’n spits heeft, hoe leuker ik het vind om mezelf helemaal in die persoon vast te bijten.’’
,,Zoals ik ook precies weet wat ik wel en niet kan. Ik wil niet zeggen dat ik totaal geen opbouwende kwaliteiten heb, maar ik onderken mijn beperkingen en dus lever ik de bal in principe zo snel mogelijk in bij de spelers die dat heel veel beter kunnen. Bij ons zijn dat Gerard Schultz, John Lopez Cruz en Joost Timmer.’’
John gaat ook in op de rol van trainer Jan Hoos bij het kampioenschap en de promotie naar de hoofdklasse: ,,Ik denk dat ik namens de hele spelersgroep praat als ik zeg dat Jan Hoos dit verdient. Het heeft niets met z’n opvolger John Karelse te maken als ik zeg dat ik het heel jammer vind dat hij weggaat. Jan Hoos is niet alleen een zeer goed trainer, hij is ook een goed mens. Hij zorgt voor een voortreffelijke sfeer en dat is mede de basis geweest van dit, onverwachte, succes.’’
In een ander krantenartikel herinnert John (die in het seizoen 1976-1977 debuteerde in het eerste onder trainer Jan de Jong) eraan dat Tonegido nog nooit op eigen grond kampioen werd. Dat gebeurde altijd in uitwedstrijden: Donk (4e klasse), Lisse (3e klasse), Blauw Zwart (2e klasse).
Over Jan Hoos zegt hij: Een fantastische trainer die in vier seizoenen veel voor Tonegido heeft betekend. Hij zorgde ervoor dat de sfeer perfect was en dat wij tactisch sterker werden. En Hoos is zeer consequent. Wie te laat komt bij het verzamelen of te weinig traint, staat er naast. Daarnaast is Jan goudeerlijk en weet iedereen waar hij aan toe is. Een absolute kanjer.’’
Voor het succes van Tonegido zijn de sfeer en de gezelligheid mede verantwoordelijk, geeft John verder aan. ,,Bij veel verenigingen gaat de selectie direct naar huis na de training of een wedstrijd. Onder Jan de Jong en Jan Hoos bleven de spelers na afloop altijd hangen in de kantine. Dan ontstaat er een goeie sfeer en saamhorigheid onder elkaar. Ik ben ervan overtuigd dat dit bepalend is voor de kampioenschappen bij Tonegido.’’
De speler verraadt ook dat Jan Hoos het spelsysteem na de winterstop heeft gewijzigd. Achterin werd één op één gespeeld met Paul van Melzen en hemzelf in de mandekking. Gerard Schultz kon zo inschuiven op het middenveld. Tegelijk kwamen twee nieuwe basisspelers in de ploeg: Rainer Brunings en Jeroen Corver. Eén en ander leidde ertoe dat er na de winterstop nog maar 3 punten werden verspeeld, en de ploeg maar 4 tegengoals incasseerde.
(Archief Frank Dobbe)
